Keryan
Isle
- GATEWAY
Story
Dragons
-Elayn
-Illya
-Stassyn
KSG!
'Il Serti ta Yentas, Di umen no te.
Litre allente o mardom fa se.
Cossue, Cossue, pri al Etee.
Sachy kal Drette passui melee.
Winta kal Pras i mo tuli jan de
Cossue, Cossue, pri al Etee.'
- Boek der Dimensies -
"Een citaat?" vroeg Stassyn.
Elayne las de woorden zachtjes luidop. Ze probeerde er iets van te maken maar de woorden zeiden haar niets. Stassyn zei haar na een proefde de woorden die het midden hielden tussen Frans, Italiaans en Duits en een vreemd dwingend ritme hadden.
"Wat zou het toch kunnen betelkenen? Merk je dat sommige woorden een hoofdletter hebben en andere niet? Serti, Yentaz, Etee, Pras en nogmaals Etee."
Plots stak een wind op in de kamer van Stassyn. Moeder en zoon keken verwonderd op toen een paars licht verscheen en een opening creëerde waar ooit de muur naar de hal was geweest. De paarse vlek groeide en werd in het midden doorzichtig terwijl de buitenkant nog vloeide. De beelden op de vlek trokken hum aandacht... eerst omdat ze razendsnel voorbij sterren schenen te vliegen. Maar al snel maakten die sterren plaats voor een opdoemend uitzicht over een planeet. De noordelijke zijde kwam hun bekend voor van foto's uit de ruimte, een leefbare planeet met de allures van de aarde. Maar de zuidelijke helft was duister, zonder de bescherming van wolken en nevel lagen de grijze kliffen en troosteloze landschappen zwijgend onder hen.
Nog altijd te verbaasd, en te bang om het moment te verbreken door te spreken, doken ze op de noordelijke helft af en vertraagden ze tot een licht zweven vlak boven de grond. Het raam zweefde een huis binnen en schoof naar een figuur die aan het schrijven was. Een figuur die geen geheimen meer kende voor
Elayne, tenzij dan het feit dat hij nog leefde.
"Illya?" vroeg ze.
Stassyn trok zijn ogen los van het raam en keek naar zijn moeder. Er stonden tranen in haar ogen, maar een lach verlichtte haar gezicht. Snel keek hij terug naar de man aan de schrijftafel. Plots zag ook hij dat de figuur veel gemeen had met de foto's van 8 jaar geleden, maar Stassyn kon hem niet verbinden met zijn vader. Alle beelden die hij van zijn vader had gehad toen hij 7 was waren lang geleden vervaagd.
De wind wapperde Elayne's haren in de war en plots leek het of de wind haar het raam in wou trekken. Zachtjes ging ze dichter naar het raam en raakte de zijkanten aan. Het beeld bleef hetzelfde, maar de randen wiebelden een beetje. Toen ze haar vinger terugtrok bleef er wat vloeistof aanplakken en voelde haar vinger koud aan.
De figuur in het raam draaide zich om en keek naar haar. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar het geluid van Illya's stem was te zacht om de poort te doorkruisen. Een beetje brutaler geworden stak Elayne haar hand door het raam en zag het aan de andere kant verschijnen. De kracht was bijna te veel om te houden.
"Stassyn! Neem mijn hand." Schreeuwde ze naar haar zoon die nog altijd versteend naar het raam keek. De schreeuw schudde hem wakker en hij nam zijn moeders hand. Maar de kracht bleef groeien en plots verdween
Elayne's arm en dan haar hoofd.
In een wervelende laatste wind werd ook Stassyn het raam in gezogen en verdween hij. Hij was er niet om te zien hoe de wind de muren krom zoog en de computer tegen de muur implodeerde. Ook zag hij niet dat de wind verder het huis binnendrong tot het ten langen leste het hele huis vulde en pas dan tevreden leek. Plots hield de wind op en verdween, maar de ravage die hij achterliet was groot... te groot voor de gemangelde muren en doorgebroken steunbalken. Na een paar seconden twijfelachtige stilte stortte het huis in en begroef het raam tot het zichzelf kon sluiten.
Er brak een lichtje door het duister en plots werd Elayne wakker.
"Mama! Ben je ok?" riep Stassyn bijna in haar gezicht.
Met pijn in haar hoofd deed Elayne haar ogen terug dicht en probeerde haar geheugen weer bijeen te krijgen en droom van werkelijkheid te
onderscheiden.
"Rustig aan." Zei een stem die bij de hand hoorde die haar hand
vasthield. De stem die alles duidelijk maakte. Als dit een droom was, dan was het een goede en wou Elayn niet meer wakker
worden.
"Illya?" fluisterde ze.
"Niet te veel nadenken. Weet gewoon dat ik hier ben."
"Hier? Waar zijn we?" vroeg Elayne.
-
